img:hover { position: relative; top: 1px; left: 1px; } ေအာင္မ်ိဳးထြန္း Blog မွ ၾကိဳဆိုပါ၏။: သိေစခ်င္

သိေစခ်င္

Labels:

ကိုယ္ေျခေထာက္ အေပၚကိုယ္တုိင္ရပ္တည္၍
ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ မိဘေတြရဲ့ မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ႀကီးျပင္းလာခဲ႔တာမ်ားပါတယ္ ။ မိဘဆိုတာကလည္း သားသမီး အလုပ္လုပ္မွာကို စိုးရိမ္ပူပင္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါ။ ခု (၁၉၉၀)ေနာက္ပိုင္းမွာ မိသားစု တစ္စု မွာ ဖခင္တစ္ဦးတည္း လစာနဲ႔ မလံုေလာက္တဲ့ အတြက္ မိသားစု တစ္စု လံုး အလုပ္လုပ္တာကို ေတြ႔လာရပါတယ္။ သာမာန္လက္လုပ္ လက္စားေတြကေတာ့ ပိုက္ဆံ တစ္ေသာင္းမ်ိဳးရေအာင္ မနက္ ၈ နာရီမွ ညေန ၅ နာရီ ဆိုင္သိမ္းတဲ့အထိ လုပ္ၾကရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မဂၤလာေစ်းမွာ လူငယ္မ်ား အလုပ္လုပ္တာကို အမ်ားအားျဖင့္ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေလးေပမယ့္ မိသားစု၏ စား၀တ္ေနေရးကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ တာ၀န္ယူေသာေၾကာင့္ အလြန္ ေလးစားဘို႔ေကာင္းေသာ ကေလးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ နည္းနည္း စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ရွိတဲ့ မိသားစုကေတာ့ သား၊ သမီးေတြကို အလုပ္မလုပ္ေစခ်င္ၾကပါဘူး၊ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ ရွိတဲ့ သင္တန္းေတြအားလံုးကို တတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ပညာေရးကို ဦးစားေပးပါသည္။ အဂၤလိပ္စာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ဘာသာစကား သင္တန္းမ်ား အစရွိတဲ႔ သင္တန္းေပါင္းစံုကို ေဒါင္းခ်ာေအာင္တတ္ေနၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဘ၀အတြက္ ပညာလိုခ်င္သူမ်ား ရွိသလုိ၊ တစ္ခ်ိဳ႔ကလည္း သင္တန္းဆိုတာ အေပ်ာ္ခ်စ္သူရွာတဲ့ ေနရာအျဖစ္သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။

အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွာေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးထဲက အလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မိဘေတြဆီက လက္ျဖန္႔ေတာင္းရမွာကို ရွက္ေၾကာက္ၾကပါတယ္ (ျမန္မာမ်ားႏွင္႔ကြာျခားခ်က္)။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္မွ စတင္၍ အလုပ္လုပ္လွ်င္ သူတို႔အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္တြင္ မန္ေနဂ်ာေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ေတာ့ ထိုအရြယ္အထိ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနသူမ်ား မ်ားစြာရွိေနပါေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မိမိ လုပ္စာ ၀င္ေငြ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မရွိပဲ ၀တ္ထား၊ စားထားတာ ျပန္လန္ေနပါသည္။ စီးပြားေရး လုပ္သည္မဟုတ္ဘဲ စတိုင္ထုတ္၍ ဟင္းဖုန္းမ်ားကိုင္သူ အလြန္မ်ားျပားပါသည္။ ထိုသူမ်ားကေတာ့ ေရွးကုသိုလ္ေကာင္း၍ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေစာေစာစီးစီး ကၽြန္ဇာတာ ပါတယ္ဆိုမလား။ ေရွးက ကုသိုလ္ကံ မေကာင္းခဲ႔လို႔လားေတာ့ မသိ။ လုပ္လိုက္ရတဲ့အလုပ္ လက္ႏွင့္ ျပတ္သည္ကို မရွိပါ။ ပိုက္ဆံေလးနည္းနည္း ဆုေဆာင္းမိၿပီဆိုရင္ ေက်ာင္းလခ ျပန္ေပးရအံုးမယ္။ ဗီဇာေလးတိုးလိုက္ စာေမးပြဲေၾကးသြင္းလိုက္ႏွင့္ လံုးလည္ျခာလည္ လိုက္ေနပါသည္။ အိမ္စရိတ္၊ ေက်ာင္းလခ၊ ခရီးစရိတ္၊ စားေသာက္စရိတ္ ႏွင့္ ရသည့္ လခေလးမွာ ဖုတ္လိုက္ ဖုတ္လိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနပါသည္။ အလုပ္ၾကီးပဲ လုပ္ေနလွ်င္လည္း ေက်ာင္းစာမၾကည္႔ႏိုင္၊ ေက်ာင္းစာပဲ ၾကည္႔ေနျပန္လွ်င္လည္း အလုပ္မ်ားမ်ား မလုပ္ႏုိင္ပါ။ အလုပ္မွျပန္ေရာက္လွ်င္ လူက စာၾကည္႔ရန္ မဆိုထားႏွင့္ ထမင္းေတာင္စားခ်င္စိတ္ မရွိပါ။ ေမာပန္းျပီး အိပ္ဖို႔ရန္သာ ျပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေပ်ာ္ပါသည္။ ကၽြန္မ ဒီႏိုင္ငံေရာက္ျပီး ကတည္းက ကၽြန္မတစ္ခါမွ မိဘဆီ ပိုက္ဆံ လွမ္းမမွာဘူးပါ။ မိဘမ်ားကလည္း အဲေလာက္အထိ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာျခင္းမရွိပါ။ ေဩာ္....ေရွးဘ၀က ကုသိုလ္ကံနည္းလို႔ျဖစ္မွာပါ။ သူမ်ားကဲ့သို႔ နာမည္ႀကီးေသာ တကၠသိုလ္ မ်ားမွာ ေစ်းႀကီးေပး၍လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ သူမ်ားကဲ့သို႔ ဒီဇိုင္နာ အ၀တ္အစားမ်ားလည္း ၀ယ္မ၀တ္ႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ကိုယ္ေျခေထာက္အေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့သူျဖစ္ ေက်နပ္ပါတယ္။ ေခၽြတာစုၿပီး မိဘကို အနည္းအပါးေထာက္ပံ ေနႏိုင္သည္႔ အတြက္ ဂုဏ္ယူမိပါသည္။ ။

0 comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)